مراسم"طشت گذاری"
نماد فراتی که از تشنه لبان کربلا، دریغ شد!
واقعه کربلا و بسته شدن فرات به روی امام حسین (ع)
و یارانشان، و ایثارگری¬ها سقای کربلا (حضرت ابوالفضل علیه السلام) برای رسانیدن آب به تشنگان، و حماسه¬آفرینی
آنانی که با لبانی تشنه، شهد شهادت را نوشیدند، به یقین، قداست و جایگاه والای آب را در فرهنگ شیعیان و به خصوص
ایرانیان، که از دیرباز نیز از جایگاه خاص و معنوی برخورد بوده، عمق و وسعت بسیاری بخشیده است، تا بدانجا که
انعکاس این امر را در جای-جای فرهنگ مردم و بخصوص در شکل¬گیری آداب و رسوم و آئین¬ها شاهد هستیم.

از جمله مراسمی که
می توان در این زمینه، معرفی نمود، رسم "طشت گذاری" یا "طشت گردانی" است که منسوب به اردبیل و شهر هیر  به طور خاص و
مردم آذربایجان به طور عام می¬باشد. " در این آئین، طشت، نماد مشک سقای کربلا، نماد آب، نماد رود و نماد فراتی است
که به روی حسین (ع) و یارانش بسته شد." در اردبیل و شهر هیر  این رسم از 27 ماه ذیحجه آغاز می شود. در گذشته، این مراسم در روز
اول با برگزاری در مسجد جامع، و مسجد اصغریه  شروع می شد و از روزهای بعد، مساجد دیگر نیز به نوبت  مسجد حسینیه پایین  و مسجد حسینیه بالا  و یک روز مانده به محرم طشت گذاری مسجد اکبریه -مسجد عباسیه و مسجد قاسمیه طشت گردانی می میکنند. و  امروزه نیز
این مراسم  در چندین روز با شور و حال خاصی
 برگزار می گردد. به این صورت که دسته هاى زنجیرزنى و سینه زنى با نوحه¬سرایی و نواختن طبل و شیپور و حمل
عَلَم های عزاداری، به یاد تشنگان کربلا، مشکى  ها  در رود خانه ای که نزدیک به مسجد جامع میباشد را پر از آب کرده و آن را به همراه طشت هایى از جنس برنز یا مس که به
طور معمول بر دوش ریش سفیدان هر محله حمل مى شود، به مسجد می برند و بعد از طواف مسجد، طشت ها در جاى مخصوص خود قرار
گرفته و با خواندن دعاى مخصوص طشت¬گذارى، پر از آب می شود. از این طشت ها، بیشتر حاضران و عزاداران، مقداری آب به
عنوان تبرک و جهت برآورده شدن حاجاتشان، برمی-دارند..
در فرهنگ عاشورا در توضیح بیشتر این سنت آمده: مراسم طشت
گذاری، "مراسمی است سنتی که در عزاداری ایام عاشورا و عمدتا در شهرستان اردبیل  و شهر هیر برگزار می‏شود وطشت¬های آب را که
رمزی از "فرات" می باشد در مساجد و حسینیه‏ها می‏آورند. این سنت به تاسی از اقدام سالار شهیدان و یادآور رفتار
جوانمردانه امام حسین (ع) در مقابل سپاه حر می باشد که به روایتی آن حضرت ، در روز 27 ذیحجه‏، آب مشکها را در طشت¬ها
ریخته و تمام لشکر حُر و اسبان آنها را سیراب‏نمودند. "
 این آئین، نوعی بیعت با امام حسین‏«ع‏» ‏و حمایت از عباس‏«ع‏»است.
مردم آب طشت ها را در شیشه‏هایی برای شفا و تبرک برمی‏دارند." التماس دعا حامد سیفی

حضرت امام خمینی (قدس سره) در درس اخلاقشان فرمودند:

 تمام مدایح و گفتار اهل بیت (علیهم السلام) خصوصاً حضرت اباعبدالله (علیه السلام) در مورد

 حضرت علی اکبر (علیه السلام) حاکی از این است که اگر علی اکبر (علیه السلام) در کربلا به

 شهادت نمی رسید، خود، امام « مفترض الطاعه » می بود. (امامی که اطاعت او واجب است) .

 در این مختصر بهتر است به یک نمونه از کرامات ایشان بپردازیم:

فردی به نام حاج عبدعون، برادرش را که به مرض سختی دچار شده بود نزد حافظ الصحه،

 یکی از سه پزشک معروف کربلا می برد. پس از چند ماه معالجه سودی نمی کند و هر روز

 حال او بدتر می شود عبدعون نزد پزشک می رود و سخنان زشتی به او می گوید و خطاب می

 کند که:اسمت خیلی بزرگ است ولی از معالجه تو سودی ندیدیم. بعد بدون خداحافظی می رود.

 ولی بر خلاف انتظار از آن روز به بعد حال برادرش بهتر می شود و یک دفعه شفا می یابد.

 نزد حافظ الصحه می رود و عذر خواهی می کند.

طبیب می گوید: بنشین تا برایت بگویم. من بعد از سخنان تو خیلی دل شکسته شدم. ظهر،

 هنگام ادای نماز به حضرت علی اکبر (علیه السلام) متوسل شدم و عرض کردم ای نور چشم

 حسین (علیه السلام) تو را به حق پدرت قسم می دهم که شفای این مریض را از خدا بخواه.

 دیدی چگونه به من توهین کرد؟ بسیار گریه کردم. همان شب در خواب خدمت آقا علی اکبر

 (علیه السلام) شرف یاب شدم عرض ادب کردم و همان مطلب را تکرار کردم. فرمودند: من

 شفای آن مریض را از خدا خواستم و از هاتفی شنیدم که « این مریض مردنی است و تا نه

 روز دیگر می میرد ولی به برکت دعا و شفاعت شما خدا با شفای او سی سال به عمرش

 افزوده است و از همین ساعت او را شفا دادیم.» آن مرد سی سال دیگر عمر کرد و در هفتاد

 سالگی در گذشت.

 وصیت کرد پیکرش را پایین پای حضرت علی اکبر (علیه السلام) دفن کنن